''AYRILIK NE BİLİYOR MUSUN?''
Evliya Çelebi Parkı’nın Aşkan’a bakan kıyısında kendi kendine konuşuyordu. Dirsekleri yamalı mavi ceketi, keten pantolonu, kirli sakalları vardı. Sol eli sol cebinde, sağ eli her an bir şey anlatacakmış gibi boşta duruyordu. Ağaçların arasından yürürken öylesine bakışlar atıyordu etrafına, mırıldandığı türkünün arasında kendi kendine konuşmaya başladı: ‘’Sonbaharın gelişi her zaman yapraklardan belli olmaz. Sonbaharı çağrıştıran bazen kışa yaklaşan gönüllerin solmasıdır bazen de ayrılık türkülerinin okunmasıdır. Dünya bile her yerinde aynı mevsimi yaşamıyorken her insanın her mevsimi aynı anda yaşamasını kim olanaklı görebilir. İnsanın dilediği mevsimi yaşaması gerekir, dilediği mevsimden çıkabilmesi gerekir.’’ — Hoop, birader, önüne baksana yahu. — Pardon, pardon, çok affedersiniz. — Manyak mıdır nedir ya! Ekin’in kendi kendine konuşması az kalsın pahalıya patlıyordu, adam ters ters bakıyordu u...
